Beschrijving

620 Pipistrello aka de vleermuis

Ontwerp: Gae Aulenti (1927 – 2012)

De Pipistrellolamp is een ontwerp van Gae Aulenti uit 1966 voor het merk Martinelli Luce. Deze tafellamp is uitgegroeid tot een designicoon uit het midden van de 20ste eeuw. De ontwerpster Aulenti is een gerenommeerde Italiaanse architecte die onder andere ook het ontwerp heeft gedaan van het Musée d’Orsay in Parijs.

Het meest in het oog springende van deze lamp is de opmerkelijke kap die doet denken aan de vleugels van een vleermuis, vandaar de naam Pipistrello (vleermuis in het Italiaans). De hoogte van de voet kan via een telescopisch mechanisme aangepast worden.

Verkrijgbaar in diameter: 55 cm, 40 cm of 27 cm

De Pipistrello tafellamp is in 1965 ontworpen voor Martinelli Luce.
De voet van de lamp is telescopisch waardoor deze in hoogte verstelbaar is. Met uitzondering van het kleinste model met een diameter van 27 cm, deze heeft een vaste hoogte van 35 cm.
De lengte van het snoer (indien van toepassing) is 235 cm.

De Pipistrello met diameter van 55 cm heeft een verstelbare hoogte van 66 tot 86 cm.

De Pipistrello met diameter van 40 cm heeft een verstelbare hoogte van 50 tot 62 cm.

De Pipistrello met diameter van 27 cm is 35 cm hoog. Deze is alleen in de LED uitvoering met dimmer op het snoer te verkrijgen vanaf januari 2021

Over Gae Aulenti

4 december 1927 – 31 oktober 2012
Gae Aulenti was een productieve Italiaanse architect , wiens werk zich uitstrekt over industrieel en tentoonstellingsontwerp, meubels, grafische vormgeving, decorontwerp, verlichting en interieurontwerp. Ze stond bekend om verschillende grootschalige museumprojecten, waaronder het Musée d’Orsay in Parijs (1980–86) met ACT Architecture, de Contemporary Art Gallery in het Centre Pompidou in Parijs, de restauratie van Palazzo Grassi in Venetië (1985–86), en het Asian Art Museum of San Franciscomet HOK (bedrijf) (2000-2003). Aulenti was een van de weinige vrouwen die aan het ontwerpen waren in de naoorlogse periode in Italië, waar Italiaanse ontwerpers zinvolle verbindingen probeerden te leggen met productieprincipes buiten Italië. ^[2] Deze avant-gardistische designbeweging bloeide uit tot een geheel nieuw type Italiaanse architectuur, een vol denkbeeldige utopieën die standaardisatie aan het verleden lieten.

Aulenti’s diepe betrokkenheid bij de Milanese designscene van de jaren vijftig en zestig vormde haar tot een architect die gerespecteerd werd vanwege haar analytische vermogen om door de grootstedelijke complexiteit te navigeren, ongeacht het medium. Haar conceptuele ontwikkeling is te volgen in het designtijdschrift Casabella , waar ze regelmatig aan bijdroeg.

Haar tijdgenoten waren Vittorio Gregotti , Giancarlo de Carlo en Aldo Rossi .